بیماری گال چه بیماری است؟

گال یک بیماری پوستی است که می تواند باعث خارش و بثورات پوستی شود و توسط یک کنه خیلی ریز ایجاد می شود. این بیماری در هر سنی ممکن است رخ دهد و از طریق تماس فیزیکی گسترش می یابد. داروهای موضعی مانند کرم پرمترین می توانند آن را درمان کنند. بیماری گال مسری است و می تواند به راحتی از طریق تماس فیزیکی نزدیک از فردی به فرد دیگر سرایت کند. این امر باعث می‌شود که شیوع بیماری در محیط‌های نزدیک، مانند خانه خانواده، گروه مراقبت از کودکان، کلاس مدرسه یا خانه سالمندان، شیوع پیدا کند.

با این حال، می تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد، صرف نظر از وضعیت زندگی و وضعیت اجتماعی و اقتصادی. اگر فردی گال داشته باشد، او و هرکسی که با او در تماس نزدیک است باید همگی تحت درمان قرار گیرند.

بیماری گال چیست؟

گال در هر زمان حدود ۲۰۰ میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. این افراد از هر نژاد، سن و موقعیت اجتماعی و اقتصادی هستند.

گال بسیار مسری است و به راحتی از طریق تماس فیزیکی نزدیک و با استفاده مشترک از ملافه، لباس و وسایل آلوده به کنه ها پخش می شود.

گال اغلب در کودکان و بزرگسالان جوان رخ می دهد و شیوع آن در مراکز مراقبت از کودکان و مدارس رایج است.

علائم بیماری گال چیست؟

شروع علائم گال بسته به اینکه فرد قبلا در معرض کنه بوده یا نه متفاوت است. اولین باری که فرد در معرض کنه گال قرار می گیرد، ممکن است ۴ تا ۸ هفته طول بکشد تا علائم ایجاد شود.

این بازه زمانی در هجوم های بعدی به طور قابل توجهی کوتاهتر است، زیرا سیستم ایمنی بدن سریعتر واکنش نشان می دهد. این معمولا در عرض ۱-۴ روز است.

برخی از علائم گال عبارتند از:

خارش: اغلب در شب بدتر می شود و می تواند شدید باشد. خارش یکی از شایع ترین علائم گال است.
بثورات: هنگامی که کنه به داخل پوست فرو می‌رود، خطوط یا خطوط لانه ایجاد می‌کند که بیشتر در چین‌های پوستی وجود دارند. بثورات ممکن است شبیه کهیر، گزش، گره، جوش یا تکه های پوسته پوسته شوند. ممکن است تاول نیز وجود داشته باشد.
زخم ها: این زخم ها در نواحی آلوده ای که فرد پوست خود را خراش داده است، ایجاد می شود. زخم های باز می توانند منجر به زرد زخم شوند که معمولاً در اثر عفونت ثانویه با استافیلوکوکوس اورئوس ایجاد می شود.
پوسته های ضخیم: گال پوسته دار شکلی از گال شدید است که در آن صدها تا هزاران کنه و تخم کنه در پوسته پوست وجود دارد. این باعث علائم شدید پوستی می شود.

شایع ترین محل های آلودگی گال در بزرگسالان و کودکان بزرگتر عبارتند از:

بین انگشتان
اطراف ناخن
زیر بغل
خط کمر
قسمت های داخلی مچ دست
آرنج داخلی
کف پا
سینه ها، به ویژه نواحی اطراف نوک سینه ها
دستگاه تناسلی مرد
باسن
زانو ها
تیغه های شانه

نوزادان و کودکان خردسال معمولاً در سایر نواحی بدن هجوم می‌برند، از جمله موارد:

پوست سر
صورت
گردن
کف دست ها
کف پا

گاهی اوقات، کودکان ممکن است با هجوم گسترده ای که اکثر بدن را پوشش می دهد، مراجعه کنند.

نوزادان مبتلا به گال معمولا علائم تحریک پذیری و همچنین مشکلات خواب و خوردن را نشان می دهند.

بیماری گال چقدر طول می کشد؟

کنه گال می تواند ۱ تا ۲ ماه در کودکان و بزرگسالان زنده بماند. زمانی که کنه ها روی افراد نباشند، تنها تا ۷۲ ساعت زنده می مانند.

درمان با داروهای تجویز شده به طور کلی کنه ها را به سرعت از بین می برد. خارش و بثورات ناشی از گال ممکن است در ابتدا بدتر شود، اما پوست باید ظرف ۴ هفته بهبود یابد.

اگر علائم بیش از ۴ هفته ادامه یابد، مایت گال ممکن است همچنان وجود داشته باشد. برای از بین بردن کامل کنه ها، برخی از افراد ممکن است نیاز به درمان دو یا سه بار داشته باشند.

چه چیزی برای بهبود جای زخم خوب است؟

علت بیماری گال چیست؟

کنه ماده پس از نقب زدن در زیر پوست، تخم های خود را در تونلی که ایجاد کرده است می گذارد. پس از بیرون آمدن از تخم، لاروها به سطح پوست حرکت می کنند و از طریق تماس فیزیکی نزدیک در سراسر بدن یا میزبان دیگری پخش می شوند.

انسان تنها گونه ای نیست که کنه ها بر آن تأثیر می گذارند. کنه ها می توانند سگ ها و گربه ها را نیز تحت تاثیر قرار دهند. با این حال، هر گونه میزبان گونه های متفاوتی از کنه است، و در حالی که انسان ممکن است واکنش پوستی خفیف و گذرا را در تماس با کنه های حیوانی تجربه کند، عفونت در مقیاس کامل انسان با کنه های حیوانی نادر است.

گال بسیار مسری است و از طریق تماس مستقیم پوست با پوست یا استفاده از حوله، تکه رختخواب یا وسایلی که آلوده به کنه ها هستند، گسترش می یابد.

درمان بیماری گال چگونه است؟

گال بسیار مسری است، بنابراین هر فردی که با فردی که این بیماری را دارد زندگی می کند، به احتمال زیاد نیاز به درمان گال دارد، حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشد. این شامل هر کسی می شود که فرد اخیراً با او تماس صمیمی داشته است.

پزشکان معمولاً گال را با داروهای موضعی مانند کرم پرمترین ۵ درصد، کرم کروتامیتون یا لوسیون لیندان درمان می کنند. در برخی موارد، لوسیون بنزیل بنزوات ۲۵ درصد یا پماد گوگرد ۱۰ درصد ممکن است ضروری باشد.

برای بیشتر پماد های موضعی، افراد باید آن‌ها را شب‌ها بمالند، صبح‌ها آن‌ها را بشویید.

در این بین، در صورت امکان، فرد باید تمام ملحفه ها، حوله ها و لباس هایی را که اخیرا استفاده کرده است بشویید. اگر شستن یک مورد خاص غیرممکن است، فرد باید آن را در یک کیسه دربسته قرار داده و به مدت ۳ تا ۵ روز بیرون بگذارد.

ایورمکتین، که یک داروی خوراکی است، ممکن است گزینه خوبی برای افرادی باشد که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، افرادی که گال پوسته دارند، یا کسانی که به درمان موضعی پاسخ نمی دهند.

افراد نباید در دوران بارداری یا در دوران شیردهی از ایورمکتین استفاده کنند. کودکان با وزن کمتر از ۳۳ پوند (۱۵ کیلوگرم) نیز باید از مصرف این دارو خودداری کنند.

پزشک ممکن است داروهای دیگری از جمله آنتی هیستامین ها، لوسیون های ضد خارش مانند لوسیون پراموکسین، آنتی بیوتیک ها و کرم های استروئیدی را برای تسکین علائم تجویز کند.

*لطفا برای مصرف هر کدام از داروها حتما با پزشک مشورت نمایید.

درمانهای خانگی برای بیماری گال

برخی از آلودگی های گال می توانند بدون درمان برطرف شوند، در حالی که برخی ممکن است نیاز به درمان پزشکی داشته باشند.

اگر فردی می خواهد یک درمان خانگی برای گال را امتحان کند، ابتدا باید با پزشک تماس بگیرد. بسیاری از درمان های خانگی از نظر علمی برای درمان موثر گال ثابت نشده اند.

در زیر برخی از درمان های خانگی رایج برای گال آورده شده است:

روغن درخت چای: طبق یک مطالعه تحقیقاتی مقدماتی منبع معتبر، این روغن ضروری ممکن است به تسکین خارش و از بین بردن کنه ها کمک کند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تعیین اثربخشی آن ضروری است.
حمام جو دوسر: حمام کردن با بلغور جو دوسر کلوئیدی ممکن است خارش ناشی از انواع بیماری های پوستی را تسکین دهد.
مرطوب کننده: مرطوب کردن پوست با یک محصول ملایم و بدون عطر ممکن است به تسکین برخی از علائم گال کمک کند.
لباس های گشاد: پوشیدن لباس های گشاد می تواند به جلوگیری از تحریک پوست آسیب دیده در بدن فرد کمک کند.
کاهش استرس و اضطراب: استرس و اضطراب می تواند خارش فرد را بدتر کند، بنابراین ممکن است ارزش پیدا کردن تکنیک هایی برای کاهش آن را داشته باشد. گزینه هایی که باید امتحان کنید شامل یوگا، مدیتیشن و ورزش روزانه است.