همه چیز درباره اختلال شخصیت پارانوئید

نشانه های اختلال شخصیت پارانوئید، بی اعتمادی و بدگمانی است. افرادی که پارانویای نشان می دهند معمولاً به دیگران اعتماد نمی کنند و اغلب دیگران را اشتباه می خوانند و اظهارات و رفتارهای مثبت را هم به عنوان بدخواهانه تعریف می کنند.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید نسبت به دیگران مشکوک است. این فرد فکر می کند که دیگران قصد تهدید، خیانت، استثمار یا آسیب رساندن دارند. این اختلال اغلب در سنین جوانی ظاهر می شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید به طور معمول در واقعیت مستقر نیستند و نمی پذیرند که احساسات منفی نسبت به دیگران دارند.

آن‌قدر به مردم بی‌اعتماد می‌شوند که درباره احساسشان بحث نمی‌کنند، و برای مدت طولانی به سوء ظن فکر می‌کنند. اختلال شخصیت پارانوئید در گروهی از شرایط به نام خوشه A است، افراد درون این خوشه اغلب عجیب و غریب به نظر می رسند.

شیوع اختلال شخصیت پارانوئید ۱٫۲۱ درصد تا ۴٫۴ درصد از جمعیت برآورد شده است.

علائم و نشانه های اختلال شخصیت پارانوئید

۱- بی اعتمادی و سوء ظن فراگیر نسبت به دیگران

به گونه ای که انگیزه های آنها به عنوان بدخواهانه تفسیر می شود که از اوایل بزرگسالی شروع می شود و در زمینه های مختلف وجود دارد، همانطور که با چهار (یا بیشتر) از موارد زیر نشان داده می شود:

بدون مبنای کافی فکر میکند که دیگران در حال استثمار، آسیب رساندن یا فریب او هستند.
درگیر شک و تردیدهای ناموجه در مورد وفاداری یا قابل اعتماد بودن دوستان یا اطرافیان است.
به دلیل ترس بی دلیل از اینکه اطلاعات به طور مخرب علیه او استفاده شود، تمایلی به صحبت و درد و دل به دیگران ندارد.
اظهارات یا رویدادهای خوش خیم را تحقیرآمیز یا تهدیدآمیز می خواند.
دائماً کینه توزی می کند.
حملاتی را متوجه شخصیت یا شهرت خود می کند که برای دیگران آشکار نیست و به سرعت واکنش عصبانی یا ضدحمله نشان می دهد.
سوء ظن مکرر، بدون توجیه، در مورد وفاداری همسر یا شریک کاری.

۲-فرد ممکن است اختلال های دیگر را نداشته باشد

منحصراً در طول دوره اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی، یا اختلال افسردگی با ویژگی های روان پریشی دیگر رخ نمی دهد و قابل انتساب به اثرات فیزیولوژیکی یک وضعیت پزشکی دیگر نیست.

آیا اسکیزوفرنی و اختلال شخصیت مرزی مشابه اختلال شخصیت پارانوئید هستند؟
هم اسکیزوفرنی و هم اختلال شخصیت مرزی دارای عناصر پارانویا و سوء ظن به دیگران هستند. به همین دلیل، گاهی اوقات تشخیص دقیق این اختلالات دشوار است.

علت اختلال شخصیت پارانوئید

اختلال شخصیت پارانوئید ممکن است اولین بار در دوران کودکی یا نوجوانی آشکار شود. افرادی که رنج می برند، تنهایی، روابط ضعیف با همسالان، اضطراب اجتماعی، پیشرفت تحصیلی ضعیف، حساسیت مفرط، افکار و زبان عجیب و غریب و فانتزی های خاص را ترجیح می دهند.

این افراد جوان ممکن است “عجیب” یا “غیرعادی” به نظر برسند، و آنها اهداف خوبی برای مسخره کردن هستند. در نمونه‌های بالینی، به نظر می‌رسد که این اختلال بیشتر در مردان تشخیص داده می‌شود.

شواهدی مبنی بر افزایش شیوع اختلال شخصیت پارانوئید در میان افرادی که بستگانشان مبتلا به اسکیزوفرنی هستند وجود دارد. برخی از رفتارهایی که تحت تأثیر شرایط خاص زندگی هستند ممکن است به اشتباه پارانوئید نامیده شوند و حتی ممکن است با فرآیند ارزیابی بالینی تقویت شوند. علاوه بر این، ترومای اوایل دوران کودکی نیز ممکن است در این امر نقش داشته باشد.

پیشنهاد می کنیم مقاله “چگونه متواضع باشیم؟” را نیز مطالعه بفرمایید.

آیا سایر بیماری های روانی بر اختلال شخصیت پارانوئید تأثیر می گذارد؟

سایر اختلالات و بیماری های روانی می توانند علائم اختلال شخصیت پارانوئید را ترکیب کنند. به عنوان مثال، اختلالات خلقی مانند اضطراب و افسردگی، می تواند احساسات پارانویا را تشدید کند.

آیا محیط پر خطر بر پارانویا تأثیر می گذارد؟

محیط یک فرد بر خطر اختلال شخصیت پارانوئید تأثیر می گذارد. افرادی که در اوایل زندگی دچار تروما، آزار و اذیت یا خانه پر هرج و مرج شده باشند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این اختلال هستند. انزوا و موقعیت های استرس زا نیز می توانند باعث ایجاد پارانویا شوند.

درمان اختلال پارانوئید

درمان های موثری برای اختلال شخصیت پارانوئید وجود دارد. با این حال، فرد ممکن است نسبت به متخصص سلامت روان شک داشته باشد که می تواند به مدیریت این اختلال آسیب برساند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید در صورت عدم درمان ممکن است دچار پارانویای مزمن شوند. ثابت شده است که درمان و برخی داروها رویکردهای موثری هستند.

در صورت عدم درمان، ممکن است فرد در محل کار و خانه دچار مشکلاتی شود. درمان جامع می تواند شامل رویکردهای رسمی و غیررسمی باشد. بهبودی غیررسمی ممکن است شامل خودیاری از طریق حمایت خانواده، خدمات مسکن و کمک های حرفه ای باشد.

استفاده از داروها برای اختلال شخصیت پارانوئید عمدتاً مناسب نیست.

داروها ممکن است با افزایش پارانویا و سوء ظن، اثر نامطلوبی داشته باشند و فرد را به طور کامل از درمان صرف نظر کند. اگر فرد دارای علائم خاصی مانند اضطراب شدید یا هذیان هایی است که منجر به اختلال عملکرد یا آسیب رساندن به خود یا آسیب رساندن به دیگران می شود، مصرف دارو توصیه می شود. اگر عملکرد روزانه مختل شده باشد، می توان داروهای ضد اضطراب مانند دیازپام را تجویز کرد. همچنین ممکن است از داروهای ضد روان پریشی مانند تیوریدازین یا هالوپریدول استفاده شود. این داروها باید در کوتاه ترین زمان ممکن تجویز شوند.

مطلوب ترین درمان برای اختلال شخصیت پارانوئید، روان درمانی است. افرادی که از این اختلال شخصیت رنج می برند اغلب مشکلاتی را تجربه کرده اند که ریشه دوانده و مانع روابط بین فردی می شود. اختلال شخصیت پارانوئید معمولاً به دنبال کمک نمی‌رود و معمولاً درمان را قطع می‌کند. بیماران مبتلا به این اختلال می توانند برای تمام عمر رنج ببرند و نیاز به درمان منظم دارند.