علل، علائم و درمان سندرم آنتی فسفولیپید

سندرم آنتی فسفولیپید زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی آنتی‌بادی‌هایی ایجاد می‌کند که به همان بافت‌های بدن حمله می‌کنند (اتوآنتی بادی). در نتیجه، لخته‌های خون در شریان‌ها و سیاهرگ‌ها تشکیل می‌شوند و از جریان مناسب خون جلوگیری می‌کنند. این علائم همراه با کاهش یا انسداد جریان را ایجاد می کند. آیا می خواهید در مورد سندرم آنتی فسفولیپید بیشتر بدانید؟ به خواندن ادامه دهید!

به ویژه، معمولاً با دوره‌های ترومبوز و سقط‌های خودبه‌خودی مکرر خود را نشان می‌دهد. متاسفانه درمان خاصی برای این سندرم وجود ندارد. با این حال، چندین دارو در دسترس هستند که تشکیل لخته و سایر عوارض مرتبط را کاهش می دهند.

علت سندرم آنتی فسفولیپید

سندرم آنتی فسفولیپید می تواند به دلیل یک بیماری زمینه ای مانند یک اختلال خود ایمنی رخ دهد. اما مواردی وجود دارد که این علت وجود ندارد. این امکان وجود دارد که دارای یک جزء ژنتیکی مرتبط باشد، همانطور که در مورد اکثر بیماری های خودایمنی وجود دارد.

لوپوس اریتماتوز سیستمیک بیماری است که بیشتر با ظاهر مرتبط است. با این حال، شرایط دیگر نیز خطر لخته شدن خون ناشی از اتوآنتی بادی ها را افزایش می دهد.

و در این موارد برجسته می شود:

بارداری.
جراحی ها
دود تنباکو.
مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی یا درمان جایگزین استروژن در یائسگی.
داشتن سطوح بالای تری گلیسیرید و کلسترول.

تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید

تشخیص با اندازه گیری سرولوژیک اتوآنتی بادی ها انجام می شود. اینها باید حداقل دو بار متوالی در خون در آزمایش‌هایی که با فاصله ۱۲ هفته یا بیشتر انجام می‌شوند ظاهر شوند.

 ممکن است وجود اتوآنتی بادی های آنتی فسفولیپیدی وجود داشته باشد و هیچ علامتی نداشته باشد. تشخیص تنها در صورت وجود اتوآنتی بادی ها و تظاهرات بالینی (ترومبوز یا عوارض بارداری) تایید می شود.

علائم سندرم آنتی فسفولیپید

تظاهرات بالینی این سندرم بستگی به محل لخته شدن خون دارد. عوارض شامل موارد زیر است:

نارسایی کلیه.
بیماری عروق مغزی.
مشکلات ریوی یا قلبی عروقی.
مشکلات در بارداری.

پیشنهاد می کنیم مقاله “۱۰ نکته برای بهبودی واژن پس از زایمان” را نیز مطالعه بفرمایید.

چگونه اتوآنتی بادی ها باعث ترومبوآمبولی می شوند؟

اتوآنتی بادی های موجود در سندرم آنتی فسفولیپید – همانطور که از نام آنها مشخص است – علیه بافت های خود عمل می کنند. بنابراین، آنها خطر تشکیل لخته های خون را به دلیل آسیب سلولی در رگ های خونی افزایش می دهند.

 سایر عوامل خطر عبارتند از:

استفاده از استروژن
بیماری های خودایمنی مرتبط
چاقی.
پروفایل لیپیدی تغییر یافته
فشار خون شریانی.
سخت شدن شریان ها (آترواسکلروز).
سندرم آنتی فسفولیپید می تواند بر هر بستر عروقی تأثیر بگذارد

ترومبوز در سندرم آنتی فسفولیپید می تواند در هر نقطه ای از سیستم قلبی عروقی رخ دهد. به این ترتیب هر عضوی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. علائم بستگی به محل وقوع آن دارد.

علاوه بر این، شرایط مرتبط دیگری مانند کاهش تعداد پلاکت ها (ترومبوسیتوپنی) وجود دارد. این به دلیل مقدار سلول های خونی است که در تولید لخته استفاده می شود. این امر احتمال خونریزی را به خصوص در بینی و لثه افزایش می دهد.

همچنین ممکن است پوست مرمری (پوست با “لکه” یا livedo reticularis) و زخم های پوستی را تجربه کنید.

درمان سندرم آنتی فسفولیپید

درمان سندرم آنتی فسفولیپید بر اساس جلوگیری از تشکیل لخته از طریق استفاده از داروهای ضد انعقاد خوراکی (که خون را رقیق می کند) یا ضد پلاکت است. علاوه بر این، عوامل خطر مرتبط با ترومبوز باید مورد توجه قرار گیرند.

موارد دوره های ترومبوتیک حاد ابتدا با هپارین وریدی و به دنبال آن داروهای ضد انعقاد خوراکی (وارفارین) مدیریت می شود. استفاده از داروهای ضد انعقاد باید با آزمایش خون کنترل شود تا خطر خونریزی از طریق زخم یا زیر پوست کاهش یابد.

پس از درمان حادثه حاد، افراد مبتلا به این سندرم باید داروهای ضد انعقاد خوراکی مصرف کنند تا از عود لخته خون در رگ ها جلوگیری شود. برای جلوگیری از پریودهای شریانی از داروهای ضد پلاکت مانند آسپرین و کلوپیدوگرل استفاده می شود.

در مورد زنان باردار می توان با کنترل مناسب و استفاده از داروها، حاملگی را به پایان رساند. درمان شامل هپارین یا هپارین با دوز کم آسپرین است زیرا در این موارد نمی توان وارفارین داد زیرا می تواند بر جنین تأثیر بگذارد.

زنان در سنین باروری که دارای سندرم آنتی فسفولیپید هستند و می خواهند باردار شوند نیز باید آسپرین با دوز پایین مصرف کنند.