علائم دیابت در کودکان چیست؟

کودکان نیز مانند بزرگسالان می توانند دو نوع دیابت را تجربه کنند و متأسفانه در حال افزایش است. دیابت نوع ۱ که ربطی به رژیم غذایی، مصرف قند یا سطح فعالیت کودک شما ندارد – بسیار بیشتر از نوع ۲ در کودکان شایع است.

انواع دیابت در کودکان

دیابت نوع ۱ یک بیماری خود ایمنی است که در آن پانکراس تولید انسولین را متوقف می کند. انسولین هورمونی است که برای بدن کودک شما برای پردازش گلوکز (که قند نیز نامیده می شود) به عنوان سوخت ضروری است. هنگامی که گلوکز نمی تواند استفاده شود، در خون تجمع می یابد و می تواند باعث آسیب اندام، کوری و غیره شود.

ژنتیک در دیابت نوع ۱ نقش دارد، اما چیزی در محیط باعث ایجاد پاسخ خود ایمنی می شود. اگر با مطالعات اتوآنتی بادی به اندازه کافی زود تشخیص داده شود، اکنون ایمونوتراپی برای به تاخیر انداختن شروع در دسترس است. در غیر این صورت، درمان انسولین درمانی است.

دیابت نوع ۲ زمانی رخ می دهد که بدن کودک شما نتواند به طور موثر از انسولین استفاده کند، که منجر به مقاومت به انسولین می شود. این همچنین منجر به گلوکز خون بالا می شود و می تواند همان نتایج تهدید کننده زندگی را در بدن کودک شما ایجاد کند.

علت دیابت نوع ۲ معمولا به ژنتیک، چاقی دوران کودکی، رژیم غذایی ناسالم و کمبود فعالیت بدنی مربوط می شود. در دیابت نوع ۲، یک رژیم غذایی سالم، ورزش کافی و کاهش وزن می تواند وضعیت را بهبود بخشد. اما اگر گلوکز خون خیلی بالا رفت، قرص های خوراکی کاهش دهنده قند خون و انسولین به کودک داده می شود.

علائم دیابت در کودکان

یک آزمایش خون ساده می تواند سطح گلوکز خون کودک شما را اندازه گیری کند و به پزشک کمک کند تا هر دو نوع دیابت را تشخیص دهد. در صورت مشاهده این علائم، کودک شما باید آزمایش شود:

افزایش تشنگی
افزایش گرسنگی
افزایش ادرار به خصوص در شب
خستگی
کاهش وزن
نواحی تیره پوست، به ویژه در اطراف گردن یا زیر بغل

تعجب نکنید اگر کودک شما بدون علامت است و پزشک دیابت نوع ۱ را در یک ویزیت غربالگری می کند. آزمایش خون به قدری دقیق است که می تواند خطر ابتلا به گلوکز خون بالا و نیاز به انسولین را با دقتی نزدیک به ۱۰۰ درصد پیش بینی کند.

زندگی با دیابت در دوران کودکی

کودکان مبتلا به دیابت باید قند خون خود را با استفاده از تست انگشتی یا با استفاده از یک مانیتور گلوکز کنترل کنند.

غذا، فعالیت و انسولین همگی بر سطح گلوکز خون تأثیر می گذارند. شما و فرزندتان باید کربوهیدرات ها را برای مطابقت با دوز انسولین پیگیری کنید. دادن انسولین خیلی کم یا خوردن زیاد باعث افزایش گلوکز خون می شود. از طرف دیگر، دادن بیش از حد انسولین یا خوردن خیلی کم باعث کاهش گلوکز خون می شود. فعالیت کودک شما بر گلوکز خون نیز تأثیر می گذارد.

چگونه دیابت را کنترل کنیم؟

عوارض دیابت در کودکان چیست؟

اگر دیابت کودک شما کنترل نشود، عارضه کوتاه مدت می تواند کتواسیدوز دیابتی (DKA) باشد. DKA زمانی ایجاد می شود که بدن فرزند شما انسولین کافی برای اجازه دادن قند خون به سلول ها برای استفاده به عنوان انرژی نداشته باشد. در عوض، کبد کودک شما چربی را برای سوخت تجزیه می کند، فرآیندی که اسیدهایی به نام کتون تولید می کند. وقتی کتون‌های زیادی خیلی سریع تولید می‌شوند، می‌توانند به سطوح خطرناکی در بدن برسند. عوارض طولانی مدت شامل مشکلات جدی در کلیه ها، چشم ها، اعصاب، پوست، قلب و عروق خونی است. اینها معمولاً در بزرگسالی رخ می دهند، اما تحت تأثیر نحوه مدیریت دیابت در دوران کودکی قرار می گیرند.

کاری که والدین کودکان دیابتی می توانند انجام دهند

همانطور که فرزند شما مستقل تر می شود، می توانید به او کمک کنید تا مسئولیت بیشتری در مراقبت از دیابت خود بپذیرد. کودکان بالای ۷ سال معمولاً مهارت‌های حرکتی ظریفی دارند که می‌توانند با نظارت بزرگسالان تزریق انسولین را شروع کنند. آنها همچنین می توانند قند خون خود را چندین بار در روز با استفاده از نوارهای آزمایش ساده و شیمیایی و یک دستگاه قند سنج بررسی کنند.

با این حال، این وظایف خودمراقبتی نیاز به نظارت شما دارند تا مطمئن شوید که دیابت آنها طبق دستورالعمل های پزشک تحت کنترل باقی می ماند.

اگر کودک شما بیش از حد انسولین مصرف کند: قند خون او می تواند بسیار پایین بیاید (هیپوگلیسمی). این می تواند منجر به لرزش، ضربان قلب سریع، حالت تهوع، خستگی، ضعف و حتی از دست دادن هوشیاری شود.

اگر کودک شما انسولین بسیار کمی مصرف کند: علائم اصلی دیابت (کاهش وزن، افزایش ادرار، تشنگی و اشتها) ممکن است عود کند.

ایجاد عادات خوب مدیریت دیابت در زمانی که کودک جوان است، می تواند تاثیر چشمگیری بر عادات مدیریتی او با افزایش سن داشته باشد. بسیاری از جوامع همچنین دارای گروه‌های والدین فعالی هستند که نگرانی‌های مشترک را به اشتراک می‌گذارند و در مورد آنها بحث می‌کنند. از پزشک خود برای توصیه بخواهید.