روانشناس و روانپزشک: چه تفاوتی با هم دارند؟

اکثر اوقات میشنویم افرادی که دچار ناراحتی های روحی و روانی مداوم هستند از کمک گرفتن از یک متخصص بهداشت روانی چه روانشناس یا روانپزشک خودداری می کنند. با این حال، همین افراد در صورت مشاهده هر گونه ناراحتی جسمی فوری به پزشک مراجعه میکنند.برای غلبه بر این مقاومت‌ها و بهبود کیفیت زندگی، دانستن کارهایی که یک روانشناس و روانپزشک انجام می‌دهند می‌تواند به ما کمک کند هنگام مشاوره احساس بهتری داشته باشیم. بیایید ببینیم تفاوت روانشناس و روان پزشک در چیست.

تفاوت روانشناس و روانپزشک

روانشناس کیست؟

روانشناس یک متخصص بهداشت و به ویژه سلامت روان است. مطالعات او با مدرک روانشناسی مطابقت دارد. به طور کلی، با مدت زمان ۴ سال درس خواندن.

روانشناسان که به سلامت روحی افراد علاقه مند هستند، روی موضوعات مختلفی برای درک رفتار انسان کار می کنند. به همین دلیل است که آنها به رفتارها، عواطف، احساسات و افکار بیماران می پردازند. آنها همچنین قادر به درک فرآیندهای روانشناختی اساسی مانند حافظه، زبان و توجه هستند.

در هر صورت، هدف همیشه رفاه فرد از طریق دستیابی به رفتارهای عملکردی و سازگارتر است. یک روانشناس همچنین آماده است تا از آزمون ها، فهرست ها یا هر ابزار دیگری استفاده کند که به او امکان می دهد تشخیص ها یا مداخلات خود را راهنمایی کند.

در رابطه با شروع روان درمانی، این باور غلط وجود دارد که برای مشورت با روانشناس باید مشکل جدی روانی داشته باشید. این لزوماً اینطور نیست، زیرا می توانید برای کسب مهارت های عاطفی و اجتماعی به سراغ خودشناسی بیشتر بروید. به عبارت دیگر، مداخلات آنها با هدف توانمندسازی فرد، توسعه و کیفیت زندگی او انجام می شود.این نشان می‌دهد که کار روان‌شناس هم با ترویج و پیشگیری و هم با درمان و توانبخشی پس از بروز بیماری یا مشکل مرتبط است.

روانپزشک کیست؟

یک روانپزشک نیز به نوبه خود یک متخصص بهداشت روان است. مطالعات او به رشته پزشکی مرتبط است.

طبق نظر Vallejo Ruiloba و Leal Cercós (2005)، روانپزشکی با مطالعه، پیشگیری، درمان و توانبخشی اختلالات روانی سروکار دارد. اینها هم شامل بیماریهای روانپزشکی و هم سایر آسیب شناسی های روانی می شود.

اگرچه می‌توانید آموزش‌های اضافی دیگری کسب کنید و ابزارهای مختلفی را به کار ببرید، روان‌پزشکان معمولاً با رویکردی زیست‌پزشکی و ارگانیک کار می‌کنند. این بدان معنا نیست که آنها از امر اجتماعی به عنوان یک عامل بیماری بی اطلاع هستند. حتی در روانپزشکی نیز رویکردهای مختلفی مانند روانپزشکی اجتماعی و اجتماعی وجود دارد.

۳ تفاوت اساسی بین روانشناس و روانپزشک

اگرچه هر دو حرفه با سلامت روان مرتبط هستند، اما از نظر شایستگی ها و زمینه های کاری تفاوت هایی با یکدیگر دارند. عملکرد آنها، برای مراقبت جامع، مکمل است.

 آموزش و مطالعه

تفاوت بین روانشناس و روانپزشک شامل مطالعات است. مقاطع تحصیلی آنها باهم متفاوت میباشد. در حالی که یک روانشناس مدرک روانشناسی را به پایان رساند، یک روانپزشک مدرک پزشکی را به پایان رساند و سپس آموزش خاصی را در روانپزشکی انجام میدهد.

 تمرکز کار

اگرچه این بستگی به رویکردی دارد که استفاده می کنند، اما به طور کلی، روانشناسان با در نظر گرفتن داده های زمینه اجتماعی، روابط شخصی و خانوادگی، باورها و افکار و همچنین احساسات با بیماران کار می کنند. موضوعاتی که آنها به آن می پردازند به حوزه وسیع تری تعلق دارند و از تکنیک های مختلفی مانند تمدد اعصاب، بازی نقش و تکنیک های شناختی و غیره استفاده می کنند.

به نوبه خود، روانپزشکان توجه خود را بر جنبه های فیزیولوژیکی و شیمیایی بدن انسان متمرکز می کنند. به طور خاص در مورد مغز. برای این کار می توانند از دارو استفاده کنند.

موضوعات خاصی از هر دو رشته قابل بررسی است.با این حال، موضوعات خاصی وجود دارد که از روانشناسی به آنها پرداخته می شود و به طور کلی به حوزه های روزمره بیشتری پاسخ می دهد: راهنمایی حرفه ای، عزت نفس، تعارضات در روابط بین فردی.

        پیشنهاد می کنیم مقاله “تفاوت مشاور با روان درمانگر چیست؟” را نیز مطالعه بفرمایید.      

 تجویز دارو

تفاوت روانشناس و روانپزشک شامل درمان ها می شود.در حالی که روانپزشکان مجاز به تجویز دارو هستند، روانشناسان از ابزارهای درمانی دیگر استفاده می کنند.

تجویز اصول فعال محدود به روانپزشکی است.

اگرچه هم روانشناس و هم روانپزشک می توانند تشخیص دهند، اما اگر مشاهده شود که شروع درمان با دارو ضروری است، روانشناس باید درخواست کند که بیمار به روانپزشک مراجعه کند. آنها کسانی هستند که در فعالیت حرفه ای خود برای تجویز داروهای روانگردان (نورولپتیک ها، ضد اضطراب ها، داروهای ضد افسردگی و غیره) قدرت دارند.

علیرغم برخی تفاوت ها، هر دو حرفه می توانند مکمل یکدیگر در ایجاد بهبودی بیمار باشند. هنگامی که برخی اختلالات به روشی بین رشته ای مورد بررسی قرار گیرند، پیشرفت مؤثرتری نشان می دهند.

چه زمانی باید به روانشناس مراجعه کنم؟

شروع روان درمانی یک تصمیم کاملا شخصی است که اغلب با ترس، تعصب و شرم همراه است و همچنین افسانه هایی درباره معنای مراجعه به روانشناس. با این حال، مهم است که خود را تشویق کنید تا بر موانع خود غلبه کنید و روی تغییر شرط بندی کنید.

برخی از موقعیت‌هایی که می‌توانند انگیزه مشاوره روان‌شناختی باشند، می‌توانند موارد زیر باشند:

وقتی فرد احساس می کند که دیگر نمی تواند با مشکلات خاصی کنار بیاید، منابع لازم برای ادامه کار را تمام کرده است.
اگر خلق و خوی افسرده شروع به نفوذ به زندگی روزمره ما کند، انجام کار در محل کار، خانواده، به عنوان یک زوج و غیره را دشوار می کند.
مواجهه با بحران‌های خاصی که در چرخه‌های زندگی یا رویدادهای مهم دیگر مانند دوئل، حرکت، طلاق وجود دارد. همچنین در مواجهه با مشکلات یا مشکلات توسعه.
برای به دست آوردن توانایی های خاص یا بهبود جنبه های شخصیت، منش یا رفتارمان.

چه زمانی باید به روانپزشک مراجعه کنم؟

برخی از موقعیت هایی که می تواند انگیزه مراجعه به روانپزشک را ایجاد کند به شرح زیر است:

در صورت وجود یک بیماری روانی، مانند اختلال دوقطبی یا اسکیزوفرنی. به طور مشابه، مراقبت نیز می تواند با روان درمانی تکمیل شود.
زمانی که وجود هذیان یا توهم تشخیص داده شود.
اگر متخصص بهداشت دیگری آن را به عنوان بخشی از درمان توصیه کند.

مراقبت از سلامت روان را رها نکنید

روانشناسی و روانپزشکی رشته های علمی متفاوتی هستند، اما در صورت لزوم می توانند با هم کار کنند. متخصصان باید سعی کنند اطلاعاتی در مورد دامنه حرفه خود به بیماران ارائه دهند، زیرا این یک حق اساسی است.علاوه بر این، ارتباطات روان باید برای درک متقابل حفظ شود تا با نشانه های متناقض اشتباه گرفته نشود و بیمار احساس امنیت کند.