توضیحاتی درباره ایمپلنت دندان

*این مطلب در تیرماه ۱۴۰۲ بروزرسانی شده است.

همینک در مجله آنلاین فارسی ها با مطلب”توضیحاتی درباره ایمپلنت دندان” در خدمت شما کاربران گرامی هستیم .

ایمپلنت چیست؟

ایمپلنت یکی از شیوه‌های مورد تایید دندانپزشک برای جایگزینی دندانی است که به دلایلی نظیر تصادف و ضربه خوردن، بیماری‌های دندانی و دلایل دیگر از دست رفته است. ایمپلنت در حقیقت یک پایه تیتانیومی است که نقش ریشه دندان را ایفا کرده و از تاج دندان حمایت و پشتیبانی می‌کند.امپلونوژیست با استفاده از روش جراحی این پایه را وارد استخوان فک می‌کند و از محکم بودن جای آن برای حمایت از تاج دندان اطمینان حاصل می‌کند. پس از اینکه این مرحله به پایان رسید (معمولا ۳ تا ۶ ماه باید صبر کرد)، یک دندان شکنی/ اباتمنت به پایه متصل می‌شود. این قسمت متصل شده از خط لثه بیرون زده و روی لثه قرار می‌گیرد و فضا را برای قرار گرفتن تاج دندان با پیچ یا چسب فراهم می‌آورد.

ایمپلنت برای چه کسانی مناسب نیست و ناموفق خواهد بود؟

• در صورتی که سابقه انجام شیمی درمانی یا رادیوتراپی را دارید یا اینکه در حال حاضر این درمانها را انجام می دهید، باید بدانید که احتمال موفقیت درمان کمتری دارید.
  موارد خاص پزشکی مانند ابتلا به پوکی استخوان و بیماریهای مانند آن هنوز اطمینانی حاصل نشده است و تاثیر آن در کارکرد  و ماندگاری آن مشخص نیست.
• برای انجام این جراحی سلامت لثه فرد مراجعه کننده بسیار مهم است و علاوه بر آن باید استخوانهای فک قدرت و انسجام کافی برای نگهداری آن را داشته باشند.
• در بسیاری از موارد اگر متقاضی از دخانیاتی مانند سیگار استفاده کند، دندانپزشک از درمان خودداری می کند، زیرا استفاده از این مواد حتی سیگار باعث کاهش امکان موفقیت درمان می شود.
• در صورتی که بخواهید تمام دندانها را به روش کاشت دندان جایگزین کنید، در فک بالا به شش تا هشت و در فک پایین به چهار تا شش ایمپلنت نیاز خواهید داشت.
• رعایت بهداشت عمومی دهان و دندان در بالا بردن عمر ایمپلنت تاثیر بسیاری دارد. ایمپلنتها طرح لبخند را بهبود بسیاری می بخشند.
• در صورت استفاده از داروهایی که در آنها از مشتقات بیس فسفونات استفاده شده است، توصیه می شود که از این درمان استفاده نکنید.

فواید ایمپلنت

ایمپلنت کردن دندان‌ها مزایای متعددی دارد. مثلا:

بهبود ظاهر

با ایمپلنت کردن، ظاهر بهتری خواهید داشت، گویی هیچ وقت دندان‌تان را از دست نداده‌اید، زیرا دندان‌های جدید دقیقا شبیه به دندان‌های واقعی هستند. ضمن اینکه این دندان‌ها در لثه ثابت می‌شوند و به‌طور دائمی قابل‌استفاده هستند.

بهبود ادای کلمات

دندان‌های مصنوعی گاها سُر می‌خورند و باعث می‌شوند فرد نتواند به‌درستی صحبت کند، اما با وجود ایمپلنت دندان این مشکل به وجود نمی‌آید. با ایمپلنت می‌توان بدون هیچ‌گونه نگرانی صحبت کرد.

آسایش بیشتر

از آنجا که با ایمپلنت، دندان‌های جدید به‌طور ثابت و دائمی در دهان قرار می‌گیرند، آسایش و آرامش بیشتری را برای فرد به وجود می‌آورند و دیگر مشکلات مربوط به دندان مصنوعی و پُل دندان (بریج) وجود نخواهد داشت.

غذا خوردن آسان‌تر

غذا خوردن با وجود دندان‌ مصنوعی کمی دشوار است، اما دندان‌های ایپملنت‌شده دقیقا شبیه به دندان‌های واقعی هستند و به فرد اجازه می‌دهند تا با اعتماد به نفس و بدون هیچ‌گونه نگرانی و درد غذا بخورد.

بهبود بهداشت دهان و دندان

ایمپلنت دندان مانند بریج یا پُل دندان نیازی به کشیدن سایر دندان‌ها ندارد. زیرا دندان‌های مجاور برای دندان‌های ایمپلنت‌شده نقش نگه‌دارنده را ایفا نمی‌کنند؛ درنتیجه دندان‌های واقعی سالم باقی می‌مانند و بهداشت دهان و دندان‌ در بلندمدت حفظ می‌شود. ضمن اینکه ایمپلنت کردن دندان‌ها باعث می‌شود تا امکان رسیدگی به بهداشت میان فواصل دندان‌ها میسر شده و بهداشت دهان و دندان‌ها بیشتر حفظ شود.

دوام

ایمپلنت دوام زیادی دارد و سال‌ها بدون هیچ‌ مشکلی برای فرد کار می‌کند. اگر به‌خوبی نگهداری شود، تا آخر عمر دوام خواهد آورد.

راحتی

دندان‌های مصنوعی جدا می‌شوند، از دهان بیرون می‌آیند و برای ثابت نگه داشتن‌شان نیاز به چسب و کثیف‌کاری است. اما با ایمپلنت دندان دیگر هیچ‌یک از این مشکلات وجود نخواهند داشت.

کامپوزیت چیست و چقدر دوام می آورد؟

سوالات کلیدی در مورد درمان ایمپلنت دندان :

۱. دوره نقاهت درمان چقدر زمان میبرد

اگر درد شدیدی دارید، میتوانید مسکنهای با دوز بالا مانند پاراستامول یا ایپوبروفن مصرف کنید.
متخصص معالج ممکن است با تجویز آنتی بیوتیک و دهانشویه ضد عفونی کننده برای شما بخواهد تا خطر عفونی شدن آن را کاهش دهد. با وجود این دلایل علمی زیادی برای این مسئله وجود ندارد.
در چند ماه پس از انجام عمل بهتر است که به طور مکرر توسط دندانپزشک معالج خود معاینه شوید تا اطمینان یابید که در طول دوره نقاهت مشکل خاصی وجود نداشته باشد.

مدت زمان لازم برای بهبودی با توجه به شرایط دهان و دندانها و همچنین روش درمان دندانپزشک متفاوت است. در این مدت بهتر است که دستورالعمل های دندانپزشک را مو به مو رعایت کنید.

بعد از تحویل پروتز های نهایی مجموعه ایمپلنت و پروتزها میتواند عملکرد مشابه دندانهای طبیعی شما را داشته باشند و و قادر خواهید بود به طور عادی غذا بخورید.
شما باید حتما حداقل روزی دو بار از نخ دندان استفاده کنید و مسواک بزنید تا از سالم ماندن دندان ها و ایمپلنتها مطمئن شوید و دندانپزشک و متخصص بهداشت خود را به طور منظم ببینید

اگر پروتز های متصل به آن اسیب دید دندانپزشک شما احتمالا می تواند آن را تعمیر کند در غیر اینصورت پروتز تعویض خواهد شد.
اگر ایمپلنت شما اسیب دید ممکن است دندانپزشک بتواند ان را تعمیر کند اگر نتواند ان را تعمیر کند میتواند یک ایمپلنت دیگر جایگزین کند

۲. خطرات و عوارض ایمپلنت دندان

قرار دادن و جراحی مربوط به آن مانند هر فرآیند دیگری خطرات خاص خود را دارد. پیش از انجام جراحی و کارهای مرتبط به ایمپلنت از دندانپزشک معالج خود بخواهید که خطرات کار را به طور کامل برایتان توضیح دهد.

1. ممکن است پس از انجام عمل دچار عوارض جانبی خفیف و موقتی شوید. این عوارض جانبی می تواند شامل تورم و احساس ناخوشایند در اطراف آن باشد. اگر قادر به تحمل درد نبودید، می توانید از مسکن هایی مانند پاراستامول یا ایبوبروفن استفاده کنید که دارای دوز بالایی هستند.
2. عوارض جانبی مشکلاتی هستند که در طی یا بعد از جراحی اتفاق می افتند. بیشترین عارضه ای که پس از هر جراحی احتمال وقوع آن می رود، خونریزی زیاد و واکنش به بیحسی یا بیهوشی است. عصبهایی که به صورت عصب دهی میکنند، رشته های عصبی فک پایین را نیز ساپورت می کنند. این رشته های عصبی دندانها، لثه و لب پایین شما را تحت پوشش قرار می دهند.اگر این اعصاب آسیب ببینند ممکن است در این نواحی احساس سوزن سوزن شدن، بیحسی موقت و یا گاهی بیحسی دائمی داشته باشید.

3. احتمال احساس درد شدید در این نواحی نیز وجود دارد. عکس های رادیوگرافی و سی تی اسکن میتواند به متخصص معالج شما کمک کند که جایگاه رشته های عصبی در استخوان فک را دیده و خطرات احتمالی را به حداقل برساند.

4. در صورتی که به درستی با استخوان فک ادغام نشود، ممکن است که ایمپلنت شل شود. این اتفاق معمولا درد ندارد، اما مشکل بزرگ این خواهد بود که ایمپلنت نمی تواند پروتز ها را ساپورت کند. در این صورت باید دوباره عمل انجام شود.
5. متخصص معالج شما توصیه می کند که به طور منظم ایمپلنت خود را چک کنید تا از سلامت آن مطمئن شوید. از عوارض مهم دیگر آن باید به صدمه دیدن رشته های عصبی اشاره کرد.
6. این اتفاق خیلی نادر است اما ممکن است دندانپزشک در مواردی هنگام ایجاد حفره در استخوان به اعصاب آسیب برساند و به این ترتیب بیمار دچار بیحسی شود. در اغلب اوقات این بیحسی پس از چند ماه از بین می رود. مواردی وجود داشته اند که بیحسی به صورت دائم باقی مانده است، اما این موارد بسیار نادرند.

مراحل ایمپلنت دندان مرحله به مرحله

ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده می شوند. آنها برای اولین بار در اواسط دهه ۱۹۶۰ به کار گرفته شدند و به عنوان جایگزینی برای پروتزهای متحرک به طور فزاینده ای محبوب شدند. ایمپلنت‌های دندانی را می‌توان برای حمایت از تاج‌هایی که جایگزین دندان‌های از دست رفته تکی می‌شوند، بریج‌هایی که چندین دندان از دست رفته را ترمیم می‌کنند و حتی دندان مصنوعی در بیمارانی که بی‌دندان شده‌اند (بی دندان) استفاده کرد.

ایمپلنت‌ها عموماً از تیتانیوم ساخته می‌شوند، فلزی که با بافت‌های بدن سازگار است و می‌تواند در طول بهبودی با استخوان مجاور متصل شود. در سال‌های اخیر، ایمپلنت‌های ساخته شده از زیرکونیا – که به رنگ سفید است تا فلزی و دارای ویژگی‌های پیوند استخوانی مشابه با تیتانیوم – محبوب‌تر شده‌اند و نشان داده شده‌اند که به اندازه کاشی‌های تیتانیوم مؤثر هستند.

اکنون شواهد زیادی از مطالعات و تجربیات بالینی وجود دارد که نشان می‌دهد ایمپلنت‌های دندانی راهی امن و راحت برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته با نتایجی طبیعی هستند.

اما ایمپلنت ها نیز مانند دندان های طبیعی نیاز به مراقبت دارند. بیماری‌های اطراف ایمپلنت – که شامل التهاب لثه و آسیب به استخوان‌ها و بافت‌های اطراف ایمپلنت می‌شود – می‌تواند مشکلات جدی ایجاد کند و منجر به از بین رفتن ایمپلنت شود. بنابراین رعایت بهداشت دهان و دندان در خانه و معاینه منظم با دندانپزشک ضروری است.

۱٫ معاینه

پس از بحث در مورد گزینه های درمانی که برای شما مناسب است، دندانپزشک یا پریودنتیست شما یک معاینه فیزیکی کامل از دهان شما انجام می دهد و برای ارزیابی شکل فک شما رادیوگرافی و/یا اسکن کامپیوتری با دانه مخروطی (CBCT) را انجام می دهد. وضعیت بافت استخوانی شما و مکان یابی ساختارهای مهم – مانند اعصاب و سینوس ها – که ممکن است نزدیک به محل ایمپلنت مورد نظر باشد. این به دندانپزشک اجازه می دهد تا دقیقاً نحوه قرار دادن ایمپلنت ها را برنامه ریزی کند. گاهی اوقات اشعه ایکس معمولی کافی نیست و در صورت نیاز به روش های بازسازی استخوان برای رشد استخوان قبل از کاشت ایمپلنت، می توان از اسکن CBCT برای ارائه تصاویر سه بعدی استفاده کرد.

۲٫ قرار دادن ایمپلنت

جراحی ایمپلنت بسته به شرایط خاص شما می تواند در یک یا دو مرحله انجام شود. در هر دو مورد، جراحی شامل ایجاد یک برش کوچک در لثه برای نمایان شدن استخوان و سپس استفاده از مته‌های مخصوص برای آماده کردن “تخت” ایمپلنت است که ایمپلنت‌ها در آن قرار می‌گیرند.

(الف) روش یک مرحله ای: ایمپلنت در استخوان آماده شده قرار می گیرد و سپس ضمیمه ای به نام کلاهک شفا که از لثه بیرون زده روی آن قرار می گیرد. این کلاه درمانی پس از تکمیل بهبودی (دو تا شش ماه) برداشته می شود و با یک چسب دائمی به نام اباتمنت جایگزین می شود. دندان جایگزین – تاج – در جای خود روی اباتمنت سیمان شده یا پیچ می شود.

(ب) روش دو مرحله ای: یک پیچ پوششی در بالای ایمپلنت قرار داده می شود و لثه برای مدت بهبودی روی آن بخیه می شود (دوخته می شود). روش دوم برای باز کردن ایمپلنت (از طریق یک برش کوچک در لثه) و چسباندن کلاهک درمان مورد نیاز است. سپس، پس از بهبودی لثه ها (معمولاً پس از چهار تا شش هفته)، درپوش شفابخش برداشته می شود و با اباتمنت جایگزین می شود تا برای تاج جدید آماده شود.

اگر نیاز به افزایش مقدار استخوان در محل ایمپلنت با استفاده از پیوند استخوان یا تکنیکی برای بازسازی استخوان باشد، ممکن است جراحی دو مرحله‌ای ضروری باشد. دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است کمبود استخوان در محل ایمپلنت وجود داشته باشد، از جمله از دست دادن طولانی مدت دندان، سایش دندان مصنوعی، و از دست دادن استخوان در اثر بیماری پریودنتال، افزایش سن، یا پس از ضربه. هنگامی که دندان ها از بین می روند، لثه اطراف و استخوان زیرین به مرور زمان جمع می شوند.

۳٫ آماده سازی دندان و قالب

هنگامی که لثه های شما به طور کامل بهبود یافتند (پس از حدود چهار تا شش هفته)، دندانپزشک شما برداشت جدیدی از دهان شما می گیرد. این برای ساختن مدلی از دندان‌های شما استفاده می‌شود که تکنسین دندان‌پزشکی تاج یا بریج شما را بر روی آن می‌سازد و مراقبت می‌کند تا به یک پوشش طبیعی و مطابق با بقیه دندان‌های شما برسد.

۴٫ نصب تاج یا پل

وقتی روکش‌ها و بریج‌های جدید شما آماده شد، دندانپزشک شما آنها را روی اباتمنت‌های روی ایمپلنت‌های دندانی سیمان می‌کند یا می‌پیچد، بررسی می‌کند که مناسب و زیبا به نظر می‌رسند، و بررسی می‌کند که دندان‌های بالا و پایین شما به راحتی با هم کار می‌کنند. برای اطمینان از پایداری و عملکرد مناسب ایمپلنت ها و اینکه از نتیجه نهایی کاملاً راضی هستید، معمولاً باید برای چندین جلسه بررسی مراجعه کنید.

۵٫ پیوند استخوان و بازسازی استخوان

در برخی موارد، پیوند استخوان یا بازسازی استخوان برای آماده سازی استخوان فک برای پشتیبانی از ایمپلنت مورد نیاز است.

پیوندهای استخوانی

پیوند استخوان برای افزایش عرض و ارتفاع استخوان فک در محل ایمپلنت انجام می شود. انواع مختلفی از پیوند استخوان وجود دارد:

در پیوندهای اتوژن از استخوان قسمت دیگری از بدن شما استفاده می شود، معمولاً لگن، زیرا منبع خوبی از مغز است که حاوی بسیاری از سلول های استخوانی است.
آلوگرافت ها گرافت هایی هستند که از استخوان اهدایی انسان که از «بانک استخوان» گرفته شده است استفاده می کنند و مانند پیوندهای اتوژن عمل می کنند.
زنوگرافت از استخوان اهداکننده حیوان استفاده می کند و گاوها به عنوان منبع اصلی (استخوان گاو) عمل می کنند. استخوان موجود در پیوند با گذشت زمان با بافت استخوانی خود جایگزین می شود.

آلوپلاست‌ها پیوندهایی هستند که از جایگزین‌های استخوان مصنوعی استفاده می‌کنند که از نظر شیمیایی شبیه استخوان انسان هستند. این گرافت ها چارچوبی را برای تشکیل استخوان طبیعی جدید فراهم می کنند.

پیوند اتوژن گزینه ارجح است زیرا هیچ خطری وجود ندارد که بدن شما آن را پس بزند. پس از عمل، باید حداقل سه ماه قبل از کاشت ایمپلنت صبر کنید تا بهبودی حاصل شود. زمان دقیق انتظار بستگی به مقدار استخوان پیوند شده دارد.

بازسازی استخوان

بازسازی استخوان هدایت‌شده یک تکنیک ویژه است که به سلول‌های استخوانی نسبت به سایر انواع سلول‌ها برای تکثیر و پر کردن ناحیه‌ای که از دست دادن استخوان در آن رخ داده است، برتری می‌دهد. معمولاً سلول‌های سطح لثه و بافت‌های همبند در پر کردن شکاف‌های ایجاد شده در اثر تخریب پریودنتال در مقایسه با سلول‌های استخوانی بسیار سریع‌تر عمل می‌کنند. این بدان معناست که استخوان ممکن است فرصتی برای بازسازی نداشته باشد، حتی زمانی که التهاب از بین رفته است. در این روش، یک غشای مانع ناحیه از دست رفتن استخوان را می پوشاند و دسترسی به آن را به انواع سلول های دیگر مسدود می کند و به سلول های استخوانی فرصتی برای پر کردن نقص می دهد. این مانع ممکن است از بین برود و در نهایت ناپدید شود (قابل جذب) یا ممکن است نیاز به برداشتن در یک روش بعدی (غیر قابل جذب) باشد.