بیماری پارکینسون چیست؟
بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است که منجر به لرزش و مشکل در راه رفتن ، تعادل و هماهنگی می شود.علائم پارکینسون معمولاً به تدریج شروع می شود و با گذشت زمان بدتر می شود. با پیشرفت بیماری ، افراد ممکن است در راه رفتن و صحبت مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است دچار تغییرات ذهنی و رفتاری ، مشکلات خواب ، افسردگی ، مشکلات حافظه و خستگی شوند.
زنان و مردان می توانند به بیماری پارکینسون مبتلا شوند. با این حال ، این بیماری در مردان حدود ۵۰ درصد بیشتر از زنان است.
یکی از عوامل خطر واضح برای پارکینسون سن است. اگرچه بیشتر افراد مبتلا به پارکینسون در حدود ۶۰ سالگی به این بیماری مبتلا می شوند ، اما حدود ۵ تا ۱۰ درصد از افراد مبتلا به پارکینسون به بیماری “شروع زودرس” مبتلا هستند که این بیماری قبل از ۵۰ سالگی آغاز می شود. همیشه ، ارثی ، و برخی از اشکال با جهش های ژنی خاص مرتبط هستند.
چه عواملی باعث بیماری پارکینسون می شوند؟
بیماری پارکینسون زمانی اتفاق می افتد که سلول های عصبی یا نورون ها در ناحیه ای از مغز که حرکت را کنترل می کند دچار نقص شده و یا می میرند. به طور معمول ، این نورون ها ماده شیمیایی مغزی مهمی تولید می کنند که به عنوان دوپامین شناخته می شود. وقتی نورون ها می میرند یا دچار نقص می شوند ، دوپامین کمتری تولید می کنند که باعث مشکلات حرکتی پارکینسون می شود. دانشمندان هنوز نمی دانند چه عواملی باعث از بین رفتن سلول های تولید کننده دوپامین می شود.
افراد مبتلا به پارکینسون همچنین انتهای عصبی تولید کننده نوراپی نفرین ، اصلی ترین پیام رسان شیمیایی سیستم عصبی سمپاتیک را که بسیاری از عملکردهای بدن مانند ضربان قلب و فشار خون را کنترل می کند ، از دست می دهند. از دست دادن نوراپی نفرین ممکن است به توضیح برخی از ویژگی های غیر حرکتی پارکینسون مانند خستگی ، فشار خون نامنظم ، کاهش حرکت غذا از طریق دستگاه گوارش و افت فشار ناگهانی فشار خون در هنگام برخاستن از حالت نشسته یا خوابیده کمک کند. موقعیت پایین
بسیاری از سلولهای مغزی افراد مبتلا به پارکینسون حاوی لوئی ، توده های غیرمعمول پروتئین آلفا-سینوکلئین است. دانشمندان در تلاشند عملکردهای طبیعی و غیر طبیعی آلفا-سینوکلئین و ارتباط آن با جهش های ژنتیکی را که بر بیماری پارکینسون و زوال عقل بدن لوئی تأثیر می گذارند ، بهتر درک کنند.
اگرچه به نظر می رسد برخی از موارد پارکینسون ارثی است و موارد کمی را می توان در جهش های ژنتیکی خاص جستجو کرد ، اما در بیشتر موارد این بیماری به طور تصادفی رخ می دهد و به نظر نمی رسد در خانواده ها وجود داشته باشد. اکنون بسیاری از محققان بر این باورند که بیماری پارکینسون از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم ناشی می شود.
علائم بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون چهار علامت اصلی دارد:
لرزش (لرزیدن) در دست ها ، بازوها ، پاها ، فک یا سر
سفتی اندام و تنه
کندی حرکت
اختلال در تعادل و هماهنگی ، گاهی اوقات منجر به سقوط می شود
علائم دیگر ممکن است شامل افسردگی و سایر تغییرات عاطفی باشد. مشکل در بلعیدن ، جویدن و صحبت کردن. مشکلات ادراری یا یبوست ؛ مشکلات پوستی و اختلالات خواب.
علائم پارکینسون و میزان پیشرفت آن در افراد متفاوت است. گاهی اوقات افراد علائم اولیه پارکینسون را به عنوان اثرات پیری طبیعی رد می کنند. در بیشتر موارد ، هیچ آزمایش پزشکی برای تشخیص قطعی بیماری وجود ندارد ، بنابراین تشخیص دقیق آن دشوار است.
علائم اولیه بیماری پارکینسون ظریف است و به تدریج بروز می کند. به عنوان مثال ، افراد مبتلا ممکن است لرزش خفیف را احساس کنند یا در بلند شدن از صندلی مشکل داشته باشند. آنها ممکن است متوجه شوند که بیش از حد با وقفه صحبت می کنند ، یا دست خط آنها آهسته است. دوستان یا اعضای خانواده ممکن است اولین کسی باشد که متوجه تغییراتی در فرد مبتلا به پارکینسون اولیه می شود. آنها ممکن است ببینند که صورت فرد فاقد بیان و انیمیشن است ، یا اینکه فرد دست و پا را به طور عادی حرکت نمی دهد.
افراد مبتلا به پارکینسون معمولاً به یک راه رفتن پارکینسونی مبتلا می شوند که شامل تمایل به خم شدن به جلو ، قدم های کوچک سریع مثل اینکه با سرعت می خواهید جلو بروید و نوسان بازوها کاهش می یابد. همچنین ممکن است در شروع یا ادامه حرکت دچار مشکل شوند.
علائم اغلب از یک طرف بدن یا حتی از یک اندام در یک طرف بدن شروع می شود. با پیشرفت بیماری ، سرانجام به هر دو طرف مبتلا می شود. با این حال ، علائم ممکن است از یک طرف بیشتر از طرف دیگر باشد.
بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون می گویند که قبل از تجربه سفتی و لرزش ، آنها دارای مشکلات خواب ، یبوست ، کاهش توانایی بویایی و پاهای بی قرار بودند.
پیشنهاد می کنیم مقاله “۲۳ داروی خانگی برای درمان طبیعی سرفه ” را نیز مطالعه بفرمایید.
تشخیص بیماری پارکینسون
تعدادی از اختلالات می توانند علائمی شبیه علائم بیماری پارکینسون ایجاد کنند. گرچه ممکن است در ابتدا این اختلالات به اشتباه به عنوان پارکینسون تشخیص داده شود ، اما آزمایشات پزشکی خاص ، و همچنین پاسخ به درمان دارویی ، ممکن است به تشخیص آنها از پارکینسون کمک کند. از آنجا که بسیاری از بیماری های دیگر دارای ویژگی های مشابه هستند اما به درمان های مختلفی نیاز دارند ، مهم است که هرچه سریعتر تشخیص دقیق داده شود.
در حال حاضر هیچ آزمایش خون یا آزمایشگاهی برای تشخیص موارد غیر ژنتیکی بیماری پارکینسون وجود ندارد. تشخیص براساس سابقه پزشکی فرد و معاینه عصبی است. بهبود پس از شروع دارو یکی دیگر از علائم مهم بیماری پارکینسون است.
درمان بیماری پارکینسون
اگرچه هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد ، اما داروها ، درمان های جراحی و سایر روش های درمانی اغلب می توانند برخی علائم را تسکین دهند.
داروهای بیماری پارکینسون
داروهای تجویز شده برای پارکینسون شامل موارد زیر است:
داروهایی که سطح دوپامین را در مغز افزایش می دهند
داروهایی که روی سایر مواد شیمیایی مغز در بدن تأثیر می گذارند
داروهایی که به کنترل علائم غیرحرکتی کمک می کنند
درمان اصلی پارکینسون لوودوپا است که به آن L-dopa نیز گفته می شود. سلول های عصبی از لوودوپا برای ساختن دوپامین برای جبران مجدد ذخایر مغز استفاده می کنند. معمولاً افراد از لوودوپا به همراه داروی دیگری به نام کاربیدوپا استفاده می کنند. کاربیدوپا از برخی از عوارض جانبی لوودوپا درمانی – مانند حالت تهوع ، استفراغ ، فشار خون پایین و بی قراری – جلوگیری کرده یا آنها را کاهش می دهد و میزان لوودوپای مورد نیاز برای بهبود علائم را کاهش می دهد.
افراد مبتلا به پارکینسون هرگز نباید لوودوپا را بدون اطلاع پزشک خود متوقف کنند. قطع ناگهانی دارو ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشد ، مانند عدم توانایی در حرکت یا مشکل تنفس.
سایر داروهایی که برای درمان علائم پارکینسون استفاده می شوند عبارتند از:
آگونیست های دوپامین برای تقلید از نقش دوپامین در مغز
مهار کننده های MAO-B برای کاهش سرعت آنزیمی که باعث تجزیه دوپامین در مغز می شود
مهار کننده های COMT برای کمک به تجزیه دوپامین
آمانتادین ، داروی ضد ویروسی قدیمی ، برای کاهش حرکات غیر ارادی
داروهای آنتی کولینرژیک برای کاهش لرزش و سفتی عضلات
تحریک عمیق مغز
برای افراد مبتلا به پارکینسون که به داروها پاسخ خوبی نمی دهند ، تحریک عمقی مغز یا DBS ممکن است مناسب باشد. DBS یک روش جراحی است که با جراحی الکترودها را به بخشی از مغز پیوند می دهد و آنها را به دستگاه الکتریکی کوچکی که در قفسه سینه کاشته شده متصل می کند. دستگاه و الکترودها بدون درد مغز را تحریک می کنند به گونه ای که به جلوگیری از بسیاری از علائم مربوط به حرکت پارکینسون مانند لرزش ، کندی حرکت و سفتی کمک می کند.
سایر روشهای درمانی
برای کمک به علائم بیماری پارکینسون ممکن است از روش های درمانی دیگری استفاده شود. آنها شامل روشهای درمانی جسمی ، شغلی و گفتاری هستند که به اختلالات راه رفتن و صدا ، لرزش و سفتی و کاهش عملکردهای ذهنی کمک می کنند. از دیگر روش های درمانی حمایتی می توان به رژیم غذایی سالم و ورزش هایی برای تقویت عضلات و بهبود تعادل اشاره کرد.
