علائم آمبولی ریه چیست؟

آمبولی ریه چیست؟

آمبولی ریه (PE) یک لخته خون است که در یک رگ خونی در بدن (اغلب در پا) ایجاد می شود. سپس به یک شریان ریه می رود که در آنجا ناگهان جریان خون را مسدود می کند. لخته خونی که در یک رگ خونی در ناحیه‌ای از بدن تشکیل می‌شود، شکسته می‌شود و به قسمت دیگری از بدن در خون می‌رود، آمبولی نامیده می‌شود. آمبولی می تواند خود را در رگ خونی قرار دهد. این می تواند خون رسانی به اندام را مسدود کند و به این انسداد رگ خونی آمبولی می گویند.

قلب، سرخرگ ها، مویرگ ها و سیاهرگ ها سیستم گردش خون بدن را تشکیل می دهند. خون با نیروی زیادی از قلب به داخل عروق پمپ می شود. از آنجا خون به مویرگ ها (رگ های خونی کوچک در بافت ها) جریان می یابد. خون از طریق سیاهرگ ها به قلب باز می گردد. همانطور که از طریق سیاهرگ ها به سمت قلب حرکت می کند، جریان خون کند می شود. گاهی اوقات این جریان خون کندتر ممکن است منجر به تشکیل لخته شود.

علت آمبولی ریه چیست؟

لخته شدن خون یک فرآیند طبیعی برای جلوگیری از خونریزی است. بدن لخته های خون را می سازد و سپس آنها را تجزیه می کند. تحت شرایط خاصی، بدن ممکن است نتواند لخته را تجزیه کند. این ممکن است منجر به یک مشکل جدی سلامتی شود.

هنگامی که خون در ورید لخته می شود، ممکن است به دلیل کند شدن جریان خون، اختلال در تشکیل لخته یا آسیب به دیواره رگ خونی باشد.

لخته های خون می توانند در شریان ها و سیاهرگ ها ایجاد شوند. لخته های تشکیل شده در سیاهرگ ها را لخته های وریدی می نامند. وریدهای پا می توانند وریدهای سطحی (نزدیک به سطح پوست) یا وریدهای عمیق (در نزدیکی استخوان و احاطه شده توسط عضله) باشند.

لخته های وریدی اغلب در وریدهای عمقی پاها اتفاق می افتد. به این ترومبوز ورید عمقی (DVT) می گویند. هنگامی که یک لخته در وریدهای عمقی ساق پا تشکیل شد، این امکان وجود دارد که بخشی از لخته پاره شود و از طریق خون به ناحیه دیگری از بدن، اغلب ریه، منتقل شود. DVT شایع ترین علت آمبولی ریه است.

سایر علل کمتر رایج عبارتند از:

آمبولی چربی (اغلب به دلیل شکستن یک استخوان بزرگ)
آمبولی مایع آمنیوتیک
ترومبوز ورید عمقی در قسمت فوقانی بدن
لخته های روی یک کاتتر داخل وریدی ساکن (IV) که شکسته شده و به ریه ها می رود.

چه کسانی در معرض خطر آمبولی ریه هستند؟

عوامل خطر آمبولی ریه عبارتند از:

شرایط ژنتیکی که خطر تشکیل لخته خون را افزایش می دهد
سابقه خانوادگی اختلالات لخته شدن خون
جراحی یا جراحت (به ویژه در پاها) یا جراحی ارتوپدی
موقعیت هایی که در آن تحرک محدود است، مانند استراحت طولانی مدت در بستر، پرواز یا سواری در مسافت های طولانی
سابقه قبلی لخته شدن خون
سن بالا
سرطان
برخی شرایط پزشکی مانند نارسایی قلبی، بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)، فشار خون بالا، سکته مغزی و بیماری التهابی روده
برخی داروها، مانند قرص های ضد بارداری و درمان جایگزینی استروژن
در دوران بارداری و بعد از آن، از جمله بعد از سزارین
چاقی
بزرگ شدن وریدهای پا (وریدهای واریسی)
سیگار کشیدن

علائم آمبولی ریه چیست؟

هر فردی ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کند. شایع ترین علائم عبارتند از:

تنگی نفس ناگهانی (شایع ترین)
درد قفسه سینه (معمولا با تنفس بدتر می شود)
یک احساس اضطراب
احساس سرگیجه، سبکی سر، یا غش
ضربان قلب نامنظم
تپش قلب
سرفه کردن یا سرفه خونی
تعریق
فشار خون پایین

همچنین ممکن است علائم ترومبوز ورید عمقی (DVT) مانند:

درد در پای آسیب دیده (ممکن است فقط هنگام ایستادن یا راه رفتن رخ دهد)
تورم در ساق پا
درد، قرمزی یا گرمی در پا
قرمزی و/یا تغییر رنگ پوست

نوع و میزان علائم PE به اندازه آمبولی و اینکه آیا شما مشکلات قلبی یا ریوی دارید بستگی دارد.

علائم PE ممکن است شبیه سایر شرایط یا مشکلات پزشکی باشد. همیشه برای تشخیص با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت کنید.

بیماری اندوکاردیت چه بیماری است؟

نحوه تشخیص آمبولی ریه

تشخیص آمبولی ریه (PE) اغلب دشوار است زیرا علائم PE بسیار شبیه علائم بسیاری از بیماری‌های دیگر است.

همراه با یک تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی، آزمایشاتی که برای جستجوی PE استفاده می شود ممکن است شامل موارد زیر باشد:

اشعه ایکس قفسه سینه. این تست تصویربرداری برای ارزیابی ریه ها و قلب استفاده می شود. اشعه ایکس قفسه سینه اطلاعاتی در مورد اندازه، شکل، کانتور و محل آناتومیک قلب، ریه ها، برونش ها (لوله های تنفسی بزرگ)، آئورت و شریان های ریوی و مدیاستن (ناحیه ای در وسط قفسه سینه که ریه ها را جدا می کند) نشان می دهد.
اسکن تهویه-پرفیوژن (اسکن V/Q). برای این آزمایش رادیولوژی هسته ای، مقدار کمی از یک ماده رادیواکتیو برای کمک به بررسی ریه ها استفاده می شود. اسکن تهویه تهویه یا حرکت هوا به داخل و خارج برونش ها و برونشیول ها را ارزیابی می کند. اسکن پرفیوژن جریان خون در ریه ها را ارزیابی می کند.

آنژیوگرافی ریه. این تصویر اشعه ایکس از رگ های خونی برای ارزیابی شرایط مختلف مانند آنوریسم (برآمدگی رگ خونی)، تنگی (تنگی رگ خونی) یا انسداد استفاده می شود. یک رنگ (کنتراست) از طریق یک لوله انعطاف پذیر نازک که در یک شریان قرار دارد تزریق می شود. این رنگ باعث می شود رگ های خونی در اشعه ایکس نمایان شوند.

سی تی اسکن. این یک تست تصویربرداری است که با استفاده از اشعه ایکس و کامپیوتر تصاویر دقیقی از بدن می گیرد. سی تی اسکن جزئیات استخوان ها، ماهیچه ها، چربی و اندام ها را نشان می دهد. سی تی با کنتراست تصویر رگ های خونی در ریه ها را افزایش می دهد. کنتراست یک ماده رنگ مانند است که به داخل سیاهرگ تزریق می شود و باعث می شود اندام یا بافت مورد مطالعه به وضوح در اسکن نشان داده شود.

ام آر آی. این آزمایش تصویربرداری از ترکیب میدان مغناطیسی، امواج رادیویی و یک کامپیوتر برای ایجاد تصاویر دقیق از اندام‌ها و ساختارهای بدن بدون استفاده از اشعه ایکس استفاده می‌کند.

سونوگرافی . این نوع سونوگرافی عروقی برای ارزیابی جریان خون و ساختار رگ های خونی در پاها انجام می شود. (لخته های خون از پاها اغلب از جای خود خارج می شوند و به داخل ریه می روند.) ایالات متحده از امواج صوتی با فرکانس بالا و یک کامپیوتر برای ایجاد تصاویری از رگ های خونی، بافت ها و اندام ها استفاده می کند.

آزمایشات خون آزمایش خون برای بررسی وضعیت لخته شدن خون، از جمله آزمایشی به نام سطح D-dimer استفاده می شود. سایر آزمایشات خون ممکن است شامل آزمایش اختلالات ژنتیکی باشد که ممکن است به لخته شدن غیرطبیعی خون کمک کند. گازهای خون شریانی ممکن است بررسی شوند تا ببینند چه مقدار اکسیژن در خون وجود دارد.

الکتروکاردیوگرام (EKG). این یکی از ساده ترین و سریع ترین تست هایی است که برای ارزیابی قلب استفاده می شود. الکترودها (لکه های کوچک و چسبنده) در نقاط خاصی روی سینه، بازوها و پاها قرار می گیرند. الکترودها توسط سیم های سربی به دستگاه EKG متصل می شوند. فعالیت الکتریکی قلب اندازه گیری، تفسیر و چاپ می شود.

درمان آمبولی ریه چگونه است؟

انتخاب های درمانی برای آمبولی ریه (PE) عبارتند از:

داروهای ضد انعقاد:

این داروها که به عنوان رقیق کننده های خون نیز شناخته می شوند، توانایی لخته شدن خون را کاهش می دهند. این به جلوگیری از بزرگتر شدن لخته و جلوگیری از تشکیل لخته های جدید کمک می کند. به عنوان مثال می توان به وارفارین و هپارین اشاره کرد.

فیبرینولیتیک درمانی :

این داروها به صورت داخل وریدی (IV یا داخل ورید) نیز نامیده می شوند، یا از یک کاتتر برای رساندن دارو به طور مستقیم به لخته برای شکستن لخته استفاده می شود. این داروها معمولاً در موارد شدیدتر به دلیل خطر خونریزی استفاده می شوند.

فیلتر ورید کاوا:

یک دستگاه فلزی کوچک که در ورید اجوف (رگ خونی بزرگی که خون را از بدن به قلب باز می‌گرداند) قرار می‌گیرد، ممکن است برای جلوگیری از حرکت لخته‌ها به ریه‌ها استفاده شود. این فیلترها معمولاً زمانی استفاده می‌شوند که شما نمی‌توانید درمان ضد انعقادی دریافت کنید (به دلایل پزشکی)، لخته‌های بیشتری حتی با درمان ضد انعقاد ایجاد می‌شوند، یا زمانی که مشکلات خونریزی ناشی از داروهای ضد انعقاد دارید.

آمبولکتومی ریه :

به ندرت استفاده می شود، این جراحی برای برداشتن PE انجام می شود. معمولاً فقط در موارد شدید که PE شما بسیار بزرگ است، به دلیل مشکلات پزشکی دیگر نمی‌توانید ضد انعقاد یا درمان ترومبولیتیک دریافت کنید یا به آن درمان‌ها پاسخ خوبی نداده‌اید یا وضعیت شما ناپایدار است، انجام می‌شود.

ترومبکتومی :

از راه پوست یک لوله بلند، نازک و توخالی (کاتتر) را می توان از طریق رگ خونی به محل آمبولی هدایت کرد که توسط اشعه ایکس هدایت می شود. هنگامی که کاتتر در جای خود قرار گرفت، برای شکستن آمبولی، بیرون کشیدن آن، یا حل کردن آن با استفاده از داروی ترومبولیتیک استفاده می شود.