تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت

حیدر آمد، خاک همچون باد، گرم گریه شد
خواست تا غسلت دهد، آب روان آتش گرفت

هان چه می‌پرسی چه پیش آمد؟ زمین را آب برد
بادبانِ کشتی پیغمبران آتش گرفت

یک طرف ماهِ مرا ابرِ سیاهِ فتنه کشت
یک طرف از درد غربت، کهکشان آتش گرفت

رفت سمت آسمان روحت، زمین از شرم سوخت
در زمین جسم تو گم شد، آسمان آتش گرفت

شعر علیرضاقزوه درباره سرارحاجی زاده

بارالها! سوخت دیگر جان غم پروردها
ریختند آتش به جان تشنگان، دلسردها

درد بی‌دردی به جان عده‌ای افتاده است
داد از این بی‌دادها، فریاد از این بی‌دردها

روی تخت خویش لم دادند و فرمان می‌دهند
مرد را، نامرد را، بشناس در ناوردها

بین مردم نرده می‌کارند نامردان دهر
مرد بود آن کس که سر را باخت در این نردها

کیستی بر صخره سُتوار تهمت می‌زنی؟
ریز می‌بینم تو را ای ریزتر از گردها

تیر آرش این زمان در دست حاجی‌زاده‌هاست
درد مجنون را بپرس از ما بیابانگردها

کاش دور از فتنه تکراری تَکرارها
روزی مردان نیفتد دست این نامردها

دوستان حاج قاسم سرخ رویند و سپید
سبزتر خواهند شد از تهمت توزردها!