۱۰ فیلم برتر Kevin Spacey
ده نقش آفرینی برتر کوین اسپیسی
درست است که کوین اسپیسی طی دو سال اخیر و به دلایلی غلط در صدر اخبار بوده
اما هنوز هم یکی از بهترین بازیگران دنیا ست. با استعداد بازیگری ای که دارد،
موفق شده جایزه اسکار بهترین بازیگر را برای فیلم “زیبایی آمریکایی” و جایزه بهترین بازیگر
نقش مکمل در فیلم “مظنونین همیشگی” را از آن خود کند.
یعنی ممکن است دوباره او را روی پرده نقره ای ببینیم؟ جواب این سوال نا مشخص است
اما حالا قصد داریم بهترین نقش آفرینی هایی که داشته مورد بررسی قرار دهیم.
شماره ۱۰ : جان ویلیامسون در فیلم ” گلن گری گلن راس” ( ۱۹۹۲ )
Glengary Glen Ross (1992)
در سال ۱۹۹۲ جیمز فولی اقتباسی از نمایشنامه دیوید ممت که موفق به دریافت
جایزه پولیتزر شده بود را با بازی کوین اسپیسی به تصویر کشید.
این حقیقت که در یکی از بهترین فیلم های سی سال اخیرش خودش را حفظ نکرده و
هنرش را کامل به نمایش گذاشته برای حصول موفقیت کافیست .
جک لمون، ال پاچینو، آلن آرکین و نقش آفرینی ای بی نقص از جانب الک بالدوین فیلم را به جلو پیش می‌برد
اما این جان ویلیامسون است که بیش ترین تأثیر را روی ما می گذارد.
مردی بی رحم که هیچ وقت در این که به کارمندانش بفهماند بی مصرف هستند تردید نمی کند.
شماره ۹ : کریس سبین در فیلم “مذاکره کننده” ( ۱۹۹۸ )
The Negotiator (1998)
اسپیسی کسی است که اکثر وقت خود را به حضور در فیلم‌های پرفروش هالیوودی اختصاص نمی‌دهد
اما وقتی هم که این کار را می کند به خوبی از عهده آن بر می آید.
در این فیلم اکشن هیجانی اسپیسی به عنوان مذاکره کننده با گروگانگیرها ظاهر شده وبا سایر مذاکره کنندگان
مثل دنی رومان با بازی ساموئل ال جکسون در جنگ بر سر هوش و شوخ طبعی قرار دارد.
این جا دقیقا همان موقعیتی است که بازیگران فیلم را در دست می گیرند: چه در سکانس های اکشن یا لحظه های آرام
و کم حرکت، رابطه بین اسپیسی و جکسون با ارزش بودن این فیلم را تضمین میکند.
شماره هشت: سم راجرز در فیلم “مارجین کال” (۲۰۱۱ )
Margin Call (2011)
اسپیسی یکی از بهترین نقش آفرینی هایش را در فیلم جی.سی چندر یعنی مارجین کال ایفا کرده است.
فیلمی است که نگاهی دقیق به آنچه قبل از بحران های مالی سال ۲۰۰۸ در وال استریت گذشت می اندازد.
نویسنده و کارگردان این فیلم، تمرکز خود را روی تایم ۲۴ ساعته این بحران و کنار هم قرار دادن کاراکتر هایی
مثل رئیس شرکت بحران زده یعنی سم راجرز ( کوین اسپیسی ) گذاشته و فیلم را پیش می‌برد.
با این وجود، نقش اسپیسی به عنوان روح فیلم در نظر گرفته می‌شود یعنی مردی زخم خورده که تمام زندگی اش
را برای تجارتش گذاشته و برای سال‌ها فعالیتی غیرقانونی را هدایت می کرده است.
در انتها حس همدردی راجرز فقط برای سگ بیمارش در منزل باقی می ماند.
شماره ۷ : لوید چیسر در فیلم “رف” ( ۱۹۹۴ )
The Ref (1994)
تبهکار دست و پا چلفتیِ دنیس لیری درست نمی داند وارد چه مهلکه ای شده و زن و شوهری را گروگان می گیرد.
اسپیسی یکی از این دو گروگان است که به همراه همسرش از جلسه مشاوره برای ازدواج شکست خورده شان
در مسیر بازگشت به خانه هستند و نوبت به فحش و ناسزا که می رسد، هنرنمایی خوبی می کنند.
اسپیسی با حس شوخ طبعی و بذله گویی هایی که به خوبی زمان بندی شده اند، به همراه همسرش با بازی
جان دیویس لحظات خوبی را برای بیننده فراهم می‌کنند.
با این ادغام هنرمندانه کمدی و درام، جای تعجب دارد که این فیلم فروش خوبی در گیشه نداشت.
شماره ۶ : جان دو در فیلم “هفت” ( ۱۹۹۵ )
Se7en (1995)
در سرتاسر فیلم مثل شبهی تیره سایه افکنده اما فقط در انتهای این فیلم روانشناسانه و هیجانیِ
دیوید فینچر است که ظاهر می شود.
با این وجود، در هر صحنه ای که حضور دارد آن را متعلق به خود می کند. وقتی این قاتل سریالی
توسط کاراگاه میلز و سامرست شکار می‌شود هنوز هم سایکوپتی آرام و مغرور است و شخصیتی بسیار پیچیده است
به گونه ای که هرگز نمی شود آنچه در ذهنش می گذرد حدس زد.
ترسیم بی نقص این ابلیس از جانب فینچر حتی بعد از اتمام فیلم هم تاثیر بسزایی روی بیننده می گذارد.
شماره ۵: کاراگاه جک وینسنز در” محرمانه لس آنجلس” (۱۹۹۷ )
L.A. Confidential (1997)
اسپیسی در این فیلم ایفاگر نقش وینسنز است. فردی مغرور از خود راضی که همیشه پا را از گلیم خود
دراز تر می کند و پلیسی صادق در آن حوزه حفاظتی نیست.
جک وینسنز، به زرق و برق هالیوود، شهرت و برنامه تلویزیونی اش بیشتر از حل پرونده‌ها اهمیت می دهد
و این روند زمانی تغییر میکند که یکی از دوستان بازیگرش به قتل می رسد.
خیلی زود پرونده را در دست می‌گیرد تا گره این قتل را باز کند. این اجرای هنرمندانه، پیچیده، چند لایه و کامل
تا انتها سوال‌های بسیاری را برای بیننده به جا می گذارد.
شماره ۴: بادی آکرمن در” شنا با کوسه ها” ( ۱۹۹۴ )
Swimming with Sharks (1994)
به بازیگری نیاز دارید که رئیسی عوضی را به نمایش بگذارد؟ پس کوین اسپیسی را استخدام کنید.
اسپیسی بعد ها این شکل از نقش را در فیلم “رئیس های وحشتناک” جبران کرد و در فیلم شنا با کوسه ها
به عنوان بادی اکرمن رئیسی سادیسمی ست که گویی از جهنم آمده است.
یکی از شیطانی ترین نقش های خلق شده اسپیسی یعنی بادی آکرمن بسیار بی نقص اجرا شده و به نقش
اجازه می‌دهد تا بذله گویی و شوخ طبعی را در مواجه با نویسنده جوان به حداقل برساند و به شکل حرفه‌ای او را تحقیر کند.
وقتی که آکرمن در نهایت نقطه ضعف و آسیب پذیر بودنش را آشکار میکند، لایه هایی از شخصیتش را می‌بینیم که اصلا انتظار نداشتیم.
شماره ۳: فرانسیس “فرانک” آندروود در “خانه کاغذی” ( ۲۰۱۳ )
House of Cards (2013)
در این سریال به اسپیسی اجازه داده شده از شخصیتی شیرین اما نچسب به فردی بسیار سرد اما جذاب تبدیل شود.
فرانک آندروود سیاستمداری آمریکایی است که برنامه های زیادی برای رسیدن به بلند مرتبه ترین جایگاه سیاسی آمریکا دارد
و هیچ فرصتی را برای بیان مستقیم برنامه هایش به بیننده از دست نمی‌دهد.
آندروود با جذابیتی که دارد، تقریباً دل همه را می برد و انقدر زیرک است که همه رقیبان سیاسی اش را کنار می‌زند و
دقیقا آن چیزی است که از نقشی استاندارد برای اسپیسی انتظار داریم:
فردی شوخ طبع، تشنه قدرت، خود شیفته و به خاطر همین به تصویر کشیدن بی‌نقص نقشش بود که برنده جایزه گلدن گلوب شد.
شماره ۲: راجر وربال ” کینت ” در “مظنونین همیشگی” ( ۱۹۹۵ )
The Usual Suspects (1995)
اسپیسی با ایفای نقش تبهکاری که مشکوک و ساده لوح به نظر می رسد و در عین حال از فلج مغزی رنج می‌برد،
به شایستگی تمام اولین جایزه خود را برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد دریافت کرد. اسپیسی در طی بازجویی اش
با پلیس داستان جنایی اسطوره تبهکاران و مغز متفکر تجارت مواد مخدر یعنی کایزر شوزه را روایت می کند و توضیح می دهد
که چطور آن داد و ستد مواد مخدر درست پیش نرفت و همه چیز خراب شد.
با اینکه وربال فردی بی دل و جرات به نظر می رسد اما در واقع شخصیت چند لایه دیگری در گنجینه استعدادهای اسپیسی است.
فردی از طبقه پایین جامعه که دقیقا آن چیزی نیست که نشان می دهد.
شماره ۱ : لستر برنهام در ” زیبایی آمریکایی” ( ۱۹۹۹ )
American Beauty (1999)
اسپیسی همه را با به ترسیم کشیدن نقش فردی که در بحران میانسالی قراردارد متعجب کرده و در نهایت
جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد.
لستر برنهام مرد میانسالی است که از شغلش متنفر است، همسرش به او خیانت میکند و خوش هم دلباخته
یکی از دوستان دخترش می‌شود. لستر در نهایت قدم در راه سفری برای خودشناسی می گذارد و از مردی بازنده
تبدیل به کسی می شود که کنترل همه چیز را در دست می گیرد.
اسپیسی با ایفای هوشمندانه و گاهاً سرکشانه، این نقش بامزه و در عین حال ناراحت کننده را به عنوان نقطه
عطفی در کارنامه کاری اش ثبت می کند.
