اولین کفش هایی که بشر ساخت چگونه بودند؟

اولین کفش هایی که بشر ساخت چگونه بودند؟

انسان از زمانی که وجود داشته است به چیز های مختلفی نیاز پیدا کرده است و با به کار انداختن ذهنش و افزودن خلاقیت هایی به عنوان چاشنی به آن توانسته است ابزار ها و اشیایی را اختراع کند و در طول زمان آن ها را ارتقا بدهد تا نیاز های بیشتری از او را پاسخ دهند.

یکی از این وسیله ها و ابزار هایی که تاریخچه دقیقی از آن باقی نمانده است کفش میباشد. امروز با ما در وبسایت فارسی ها همراه باشید تا به این نکته بپردازیم که کفش برای اولین بار توسط چه کسانی اختراع شد و چگونه تکامل و ارتقا پیدا کرد.

برای این که به راحتی وارد جریان مطلب بشوید تصور کنید که شما یک انسان اولیه هستید و هیچ یک از ابزار ها و تکنولوژی هایی که امروز در اطرافتان و در دسترستان است را ندارید و به عنوان یک انسانی که بجز دست هیچ ابزار دیگری ندارد باید تلاش کنید تا زنده بمانید و ابزار هایی را اختراع کنید. بی شک اولین چیز هایی که به ذهنتان میرسد تا هرچه زودتر بسازید و بتوانید از آن ها استفاده کنید چیز هایی همانند چاقو و لباس و… خواهد بود. کمی بیشتر که غرق در این تصور بشوید احساس خواهید کرد که شما بعد از مدتی گشت و گذار و به دنبال شکار رفتن یک نیاز مهمی دارید برای محافظت از کف پا تا بتوانید بیشتر گشت و گذار کنید و اطرافتان را کشف کنید. دقیقا همینطور است! انسان های اولیه نیز بعد از اینکه توانستند ابتدایی ترین پوشش ها را برای محافظت از سرما برای خودشان بسازند اقدام  به ساخت زیره هایی که با طناب به پا وصل میشد هم کردند تا کف پایشان در برابر زمین های پست یا افتاب سوزان در امان بماند.

پس نتیجه گرفته میشود کفش همانند اختراع های دیگر مثل باروت نبود که فقط در یک قسمت از کره زمین ایجاد شود و در طی سالیان طولانی به تمامی نقاط جهان شیوع پیدا کند، کفش از آن جمله اختراعات بشریست که همزمان در جاهایی که بشر در آن ها زندگی میکرد ایجاد شد و یکی از ضروری ترین نیاز های او بود. ولی اگر بخواهیم یک تاریخچه تقریبا دقیق از پیشینه کفش برایتان بازگو کنیم باید بگوییم که اولین جایی که به ذهن میرسد و مدارکی هم در باره آن موجود است که مردمانش از کفش استفاده میکردند، آن جایی نیست جز مصر باستان!

با تکیه بر اسناد و سنگ نوشته ها و کتیبه ها و… میفهمیم که مصریان باستان (البته نه همه مصری ها بلکه طبقه های اشراف و جنگ جویان ) از کفشی شبیه صندل استفاده میکردند که از ساختار بسیار ساده ای بهره میبرد. برای مثال تکه ای چوب یا چرم و… را هم اندازه پا میبریدند و با کمک طناب هایی آن را به پا وصل میکردند و تقریبا همه جای پا دیده میشد و تنها استفاده اش محافظت از کف پا بود و نقش چندانی در پوشش کامل پا نداشت. البته که عقلا اگر فکر میکنیم به این نتیجه میرسیم که این وضعیت در کل دنیا این چنینی بود تا اینکه در قرن چهارم و پنجم و بعد از ظهور مسیح مدل کفش های مغربیان و معتقدان به دین مسیحیت شکل دیگری به خود گرفت و با چرم و یا رویه ای روی کفش ها پوشانده شد و اولین قدم برای نزدیک شدن به کفش های امروزی برداشته شد . طبق اعتقادات مسیحیان کفش باید گونه ای میبود تا همه پا را میپوشاند. در این سوی زمین و در اسیا مسلمانان هم پا به پای مغرب زمین در صنعت کفش پیشرفت میکردند و میشود گفت موفق تر از آن ها عمل میکردند و کفش هایی که به دست مسلمانان و با علم مسلمانان ساخته میشد بسیار مقاوم تر و زیبا تر بودند (تا قبل از قرن ۱۰ کفش فقط ابزاری بود که از پا محافظت کند ولی بعد از آن زیبایی کفش نیز مورد توجه قرار گرفت و علاوه بر مقاوم بودن طراحی و رنگ بندی های آن هم مورد توجه قرار گرفت تا اینکه این توجه به زیبایی در قرن ۱۴ به اوج خود رسید، به طوری خیلی ها قرن ۱۴ میلادی را دوره ظهور مد میدانند.)

این محوریت قرار گرفتن ظاهر و زیبایی در کفش ها در قرن ۱۴ از آنجا فهمیده میشود که کفش ها مدل پنجه نوک تیز به خودشان گرفته بودند بدون آنکه این نوک تیزی کاربرد خاصی داشته باشد!

این نوک های تیز کاربردی به جز زیبایی و با شخصیت نشان دادن صاحب کفش نداشتند و مردم قرن ۱۴ و به خصوص در هلند به هر مشقتی که بود انگشتانشان را در فضایی نصف بزرگی پاهایشان جا میکردند تا صاحب شخصیت بشوند.

بعد ها در قرن پانزدهم کفش ها نوک پهن تر شدند و رفته رفته پاشنه هایی به آن ها اضافه شد که ارتفاع این پاشنه ها در زنان و مردان متفاوت بود. این تکامل کفش تا قرن هفدهم ادامه پیدا کرد و کفش ها ظریف تر و زیبا تر شدند و انواع مختلفی ازآنها ایجاد شد. به طوری که اشخاص برای مجالس یک نوع کفش ، برای کار یک نوع دیگر و برای راه رفتن معمولی از نوعی دیگر از کفش ها استفاده میکردند. به خاطر همین است که قرن ۱۷ قرن انسان های پر افاده شناخته میشود. این میتواند هم به دلیل سختی در راه رفتن با پاشنه های بلند باشد و هم به دلیل غلبه کردن روح مصرف گرایی و تجمل گرایی در آنان باشد. البته این مصرف گرایی و پوشیدن کفش های پاشنه بلند بر کل اروپای قرن ۱۷ صدق نمیکرد و این فقط اشراف بودند که فکر میکردند که اگر پاشنه های کفش هایشان دراز تر از بقیه باشند قدرت بیشتری هم خواهند داشت. سر انجام در سال ۱۷۹۲ مردم عادی از این وضعیت و از کفش های پاشنه بلند خسته شدند و انقلاب فرانسه رخ داد که نتیجه ی مهمی در برداشت و آن این بود که ارتفاع همه کفش ها دیگر یکسان بود و اگر مدی وجود داشت، آن برای همه اقشار جامعه بود. قرن هجدهم میلادی قرن همه گیر شدن مد میباشد، و دلیل آن این میتواند باشد که با اختراع شدن چرخ خیاطی و ابزار های دیگر قیمت کفش ها پایین آمد و اکثر مردم توانستند کفش های زیبا داشته باشند. از قرن ۱۹ به بعد تغییرات اساسی در کفش ها رخ نداده است و از اتفاقات جالب توجه درباره کفش میشود به بین المللی شدن آن اشاره کرد که با هواپیما و کشتی هایی که از آن سوی دنیا به این سو سفر میکردند این امر اسان تر میشد. دیگر مردم مجبور نبودند فقط کفش اروپایی بپوشند و یا فقط کفش اسیایی! در هر زمان هرکس که اراده میکرد میتوانست هر نوع کفشی را که  دلش میخواهد با پرداخت مبلغی صاحب شود و از آن استفاده کند.

تا به امروز هم اینگونه بوده است و امروزه شاهد کارخانه ها و برند های مختلف کفش سازی هستیم که در زیبایی و مقاومت و گاها بر سر قیمت های به صرفه با هم دیگر رقابت میکنند.