سید حمیدرضا برقعی، فرزند سید علی در ششم مرداد ماه ۱۳۶۲ شمسی در قم دیده به جهان گشود. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.

۱۵ ساله بود که اولین شعرهایش را سرود. ذوق و قریحه اش را از پدربزرگ شاعرش به ارث برده و از نوجوانی تحت تاثیر اشعار قیصر امین پور بوده است. دو سال طلبگی خواند و سپس دانشجوی رشته ادبیات شد.

برقعی_آنگونه که خودش می گوید_پس از بازگشت از کربلا نوحه ای می سراید که سفرنامه کربلا بوده است و این شروع جریان شاعری اش را رقم می زند. شیفته ی هییت و زندگی هییتی است و معتقد است: “باید هییتی باشی تا شعر هییتی بگویی!”  و اینگونه است که تنفس در هوای بی بدیل مجالس اهل بیت با طبع جوشان او گره می خورد و به پیشرفت سریع و غنای اشعارش می افزاید.

برقعی در اشعارش صرفا مداح یا مرثیه خوان اهل بیت نیست بلکه با به کارگیری عناصری آشنا،ذهن مخاطب را به واقعه یا اتفاقی خاص گره می زند. تنوع در قالب و وزن از عناصر جذاب آثار برقعی است، استفاده از قالب های گوناگونی مانند: مسمط، مربع ترکیب، مثنوی، چهارپاره و بحر طویل، هارمونی زیبایی به اشعار او بخشیده است.

برخی از اشعار برقعی

چنان تحریم تنباکو برای ناصرالدین شاه

نمازم را قضا کرده تماشا کردنت ای ماه
بماند بین ما این رازها بینی و بین الله!

من استغفار کردم از نگاه تو نمی دانـم
اجابت می شود این توبه کردن های با اکراه

برای من نگاه تو فقـط مانند آن لحظه است
همان لحظه که بیتی ناگهانی می رسد از راه

و شاید من سر از کـاخ عزیزی در می آوردم
اگر تشخیص می دادم چو یوسف راه را از چاه

مرا محروم کردی از خودت این داغ سنگین بود
چنان تحریم تنباکو برای ناصرالدین شاه

********************************